İşçiler konuşurken "biz işçiler" derler. Zenciler de öyle. Kendilerini özne olarak ortaya koymakla kentsoyluları, beyazları "ötekiler" haline getirirler. Kadınlarsa -bir takım soyut gösteriler olmaktan öteye geçmeyen kurultayların dışında- hiçbir zaman "biz kadınlar" demezler; erkekler "kadınlar" derler , kadınlar da bu lafı alır kendileri için kullanırlar; ama kendilerini sahici birer özne olarak ortaya koymazlar. İşçiler Rusya'da, Zenciler Haiti'de devrim yapmışlardır, Hindiçiniler Hindiçini'de savaşmaktadırlar; kadınların eylemiyse simgesel bir hareketten öteye geçememiştir; ancak erkeklerin kendilerine bıraktıkları şeyleri kazanmışlar; kendi başlarına hiçbir şey elde edememiş, hep verileni almışlardır. Çünkü, karşı çıkarak kendini olumlayacak bir birlik haline gelebilmek için gerekli somut araçlardan yoksundurlar. Kendilerine özgü bir geçmişleri, bir tarihleri, bir dinleri yoktur; aralarında işçilerinki gibi bir çalışma ve çıkar dayanışması da bulunmaz; hatta, onlar arasında, Amerikalı Zencileri, kapalı mahallelerde yaşayan Yahudileri, Saint-Denis'de Renault fabrikasında çalışan işçileri birleştirip bir topluluk haline getiren şu evrensel kaynaşma bile yoktur. (Kadın "İkinci Cins" Genç Kızlık Çağı- Simone de Beauvoir